Wannakam!
Door: Nienke
Blijf op de hoogte en volg Nienke
20 Februari 2013 | India, Pondicherry
Goodmorning sister! Is het eerste wat ik smorgens vroeg rond half 7 naar de mis toe loop. De jongens zijn allemaal netjes in schooluniform, vrolijk en wel en klaar voor een nieuwe dag. Ze groeten ons met hun hand bij hun hoofd en zeggen ‘goodmorning sister!’. Ik doe vrolijk hetzelfde terug. De meeste jongens weten nu na een week wel onze namen, al dan niet op z’n Indiaas uitgesproken. Maar eigenlijk spreken ze ons altijd aan met ‘Sister’.
De namen van de jongens daarentegen is een heel ander verhaal. De hele dag vragen ze: Sister! whats my name? En dat vragen er dan zo’n 10 tegelijk, waardoor ik meteen 10 namen te horen krijg en vervolgens echt compleet in de war ben. Ik wil zo graag hun namen leren, maar het zijn zo veel jongens (ik geloof rond de 90) en sommigen hebben echt hele moeilijke namen. Toch zijn Eva en ik druk bezig om hun namen te onthouden. Die teleurgestelde gezichten als ik hun naam nog niet of niet meer weet gaan me door merg en been. En ik snap het heel goed, de jongens leven hier met veel bij elkaar en worden begeleid door een begeleider en door de father. Alle extra aandacht die ze van ons kunnen krijgen grijpen de meeste echt met beide armen aan. Alhoewel sommige jongens ook nog wat de kat uit de boom kijken.
Inmiddels hebben we nu iets meer dan een week hier op het Boys Home erop zitten en hebben we een beetje een idee hoe de dag en weekindeling eruit ziet. De dag begint smorgens om 6 uur, dan gaat de bel. Om half 7 begint de mis en daarna is het ontbijt voor de jongens. Rond kwart voor 8 lopen wij met de jongens mee naar school en dan gaan Eva en ik naar de Boys Home waar de oudere jongens wonen en praktijkonderwijs krijgen en waar wij ontbijten en op de computer kunnen, hier brengen we de halve dag meestal door. Smiddags gaan Eva en ik naar de school van de jongens en dan wachten we ze op en lopen vervolgens weer samen naar ‘huis’. Dan beginnen de Games (voetbal of squarbal) even lekker sporten, en dan moeten de jongens schoonmaken en vegen en moedigen wij ze aan. Dan wassen en huiswerk maken. Eva en ik zijn deze week ook begonnen met Engelse les geven elke middag, heel erg leuk! Hier zal ik later wat meer over vertellen. Dan gaan de jongens even het nieuws kijken en dan ‘supper’ (avond eten). Na het eten lezen veel jongens even de krant of kletsen wat, wij doen gezellig mee. Dan gaan we buiten de Rosary (rozenkrans) bidden en dan is het tijd om te gaan slapen, het is dan zo’n half 10.
Ik heb nog wat moeite met slapen hier. De eerste dagen was al ik al helemaal lek geprikt door muskieto’s en het eerste woord Tamil dat ik hier leerde was dan ook ‘Cosu’ (muskito) Die zitten hier helaas erg veel en Eva en ik doen ons best om ons hiertegen te wapenen. Daarnaast word het hier steeds warmer, en die hitte is nog even wennen! We hebben samen een kamer met badkamer en twee ventilatoren. Deze ventilatoren draaien op volle toeren, en onze oordopjes komen dan ook goed van pas!
Het eten is hier heerlijk. We eten meestal smorgens Dose, een soort pannenkoek en dan met curry of jam. Smiddags eten we meestal rijst met groenten en verschillende curry’s, en savonds rijst of chapati. Daarnaast is hier overal veel vers fruit te vinden en we hebben ook de lokale juicebar hier vlakbij inmiddels ontdekt!
We zijn ook druk bezig om Tamil te leren. De jongens leren ons veel woordjes als we met hun spelen en met hun naar school lopen. Wij leren hun Engels, zij ons Tamil.
Afgelopen week zijn we veel op de beide Bosco Boys Homes gebleven. Soms vind ik dat wel even lastig en voel ik me nog een beetje opgesloten en afhankelijk. Maar Eva en ik zijn zeker van plan vaker op pad te gaan even als break in de dag voor we de jongens weer ophalen en het middag/avond programma begint.
Vorige week hebben we voor het eerst zelf de public bus genomen naar de Busstand. Heel bijzonder want hier hadden we met Marlon afgesproken, mijn lieve nichtje! Ook zij doet vrijwilligerswerk en het bleek dat ze hier heel dichtbij woont. Het was zo bijzonder om haar hier midden op de drukke busstand in India een dikke knuffel te kunnen geven! Samen hebben we Pondicherry een beetje leren kennen. Met een Tempo (uitvegrote rikshaw) naar het centrum gegaan. Over de lokale markt gelopen, wat een prachtige markt! Al de kleuren, al die groenten en fruit en mooie Sari’s! Ik kan er wel uren naar kijken! India is zo kleurrijk en vrolijk! (het maakt de plakkerige warmte, de drukte en het lawaai van de straat zeker goed!) Ook zijn we langs het strand gelopen, hebben er vers fruit gekocht en we hebben in een leuk tentje voor het eerst echt naanbrood gegeten. Het was zo heerlijk om even op pad te gaan zelf en even te genieten van al het moois die de stad te bieden heeft! Savonds zijn Eva en ik zelf ook weer terug gegaan vanaf de busstand. Best spannend, hoe vinden we tussen al die bussen en schreeuwende mensen en Tamilse namen de juiste bus? Gelukkig had ik adres goed opgeschreven en met wat vragen werden we op een bus gezet, en dan maar erop vertrouwen dat het de goede is!
Ondanks dat de muggen, de warmte, de drukte en het zoeken naar hoe het leven hier werkt, en het strakke ritme soms moeilijk is, geniet ik vooral van de jongens hier, van hun vrolijke gezichten, van hun begroeting als we ze weer zien, het samen sporten, samen Engels leren en dansen en grapjes maken. Ik geniet van de mooie Indiase kleuren en van de compleet nieuwe cultuur met al zijn schoonheid en chaos tegelijk en ik ben dankbaar dat ik dit mag beleven en hier iets van met jullie kan delen.. (ook niet zo vanzelfspreken want de adapter van mijn laptop was stuk, gelukkig is India ook in sommige opzichten best modern en heb ik inmiddels een nieuwe adapter en kan ik weer verhalen schrijven op mijn laptop! Nandri! (dank je wel)
Nienke
De namen van de jongens daarentegen is een heel ander verhaal. De hele dag vragen ze: Sister! whats my name? En dat vragen er dan zo’n 10 tegelijk, waardoor ik meteen 10 namen te horen krijg en vervolgens echt compleet in de war ben. Ik wil zo graag hun namen leren, maar het zijn zo veel jongens (ik geloof rond de 90) en sommigen hebben echt hele moeilijke namen. Toch zijn Eva en ik druk bezig om hun namen te onthouden. Die teleurgestelde gezichten als ik hun naam nog niet of niet meer weet gaan me door merg en been. En ik snap het heel goed, de jongens leven hier met veel bij elkaar en worden begeleid door een begeleider en door de father. Alle extra aandacht die ze van ons kunnen krijgen grijpen de meeste echt met beide armen aan. Alhoewel sommige jongens ook nog wat de kat uit de boom kijken.
Inmiddels hebben we nu iets meer dan een week hier op het Boys Home erop zitten en hebben we een beetje een idee hoe de dag en weekindeling eruit ziet. De dag begint smorgens om 6 uur, dan gaat de bel. Om half 7 begint de mis en daarna is het ontbijt voor de jongens. Rond kwart voor 8 lopen wij met de jongens mee naar school en dan gaan Eva en ik naar de Boys Home waar de oudere jongens wonen en praktijkonderwijs krijgen en waar wij ontbijten en op de computer kunnen, hier brengen we de halve dag meestal door. Smiddags gaan Eva en ik naar de school van de jongens en dan wachten we ze op en lopen vervolgens weer samen naar ‘huis’. Dan beginnen de Games (voetbal of squarbal) even lekker sporten, en dan moeten de jongens schoonmaken en vegen en moedigen wij ze aan. Dan wassen en huiswerk maken. Eva en ik zijn deze week ook begonnen met Engelse les geven elke middag, heel erg leuk! Hier zal ik later wat meer over vertellen. Dan gaan de jongens even het nieuws kijken en dan ‘supper’ (avond eten). Na het eten lezen veel jongens even de krant of kletsen wat, wij doen gezellig mee. Dan gaan we buiten de Rosary (rozenkrans) bidden en dan is het tijd om te gaan slapen, het is dan zo’n half 10.
Ik heb nog wat moeite met slapen hier. De eerste dagen was al ik al helemaal lek geprikt door muskieto’s en het eerste woord Tamil dat ik hier leerde was dan ook ‘Cosu’ (muskito) Die zitten hier helaas erg veel en Eva en ik doen ons best om ons hiertegen te wapenen. Daarnaast word het hier steeds warmer, en die hitte is nog even wennen! We hebben samen een kamer met badkamer en twee ventilatoren. Deze ventilatoren draaien op volle toeren, en onze oordopjes komen dan ook goed van pas!
Het eten is hier heerlijk. We eten meestal smorgens Dose, een soort pannenkoek en dan met curry of jam. Smiddags eten we meestal rijst met groenten en verschillende curry’s, en savonds rijst of chapati. Daarnaast is hier overal veel vers fruit te vinden en we hebben ook de lokale juicebar hier vlakbij inmiddels ontdekt!
We zijn ook druk bezig om Tamil te leren. De jongens leren ons veel woordjes als we met hun spelen en met hun naar school lopen. Wij leren hun Engels, zij ons Tamil.
Afgelopen week zijn we veel op de beide Bosco Boys Homes gebleven. Soms vind ik dat wel even lastig en voel ik me nog een beetje opgesloten en afhankelijk. Maar Eva en ik zijn zeker van plan vaker op pad te gaan even als break in de dag voor we de jongens weer ophalen en het middag/avond programma begint.
Vorige week hebben we voor het eerst zelf de public bus genomen naar de Busstand. Heel bijzonder want hier hadden we met Marlon afgesproken, mijn lieve nichtje! Ook zij doet vrijwilligerswerk en het bleek dat ze hier heel dichtbij woont. Het was zo bijzonder om haar hier midden op de drukke busstand in India een dikke knuffel te kunnen geven! Samen hebben we Pondicherry een beetje leren kennen. Met een Tempo (uitvegrote rikshaw) naar het centrum gegaan. Over de lokale markt gelopen, wat een prachtige markt! Al de kleuren, al die groenten en fruit en mooie Sari’s! Ik kan er wel uren naar kijken! India is zo kleurrijk en vrolijk! (het maakt de plakkerige warmte, de drukte en het lawaai van de straat zeker goed!) Ook zijn we langs het strand gelopen, hebben er vers fruit gekocht en we hebben in een leuk tentje voor het eerst echt naanbrood gegeten. Het was zo heerlijk om even op pad te gaan zelf en even te genieten van al het moois die de stad te bieden heeft! Savonds zijn Eva en ik zelf ook weer terug gegaan vanaf de busstand. Best spannend, hoe vinden we tussen al die bussen en schreeuwende mensen en Tamilse namen de juiste bus? Gelukkig had ik adres goed opgeschreven en met wat vragen werden we op een bus gezet, en dan maar erop vertrouwen dat het de goede is!
Ondanks dat de muggen, de warmte, de drukte en het zoeken naar hoe het leven hier werkt, en het strakke ritme soms moeilijk is, geniet ik vooral van de jongens hier, van hun vrolijke gezichten, van hun begroeting als we ze weer zien, het samen sporten, samen Engels leren en dansen en grapjes maken. Ik geniet van de mooie Indiase kleuren en van de compleet nieuwe cultuur met al zijn schoonheid en chaos tegelijk en ik ben dankbaar dat ik dit mag beleven en hier iets van met jullie kan delen.. (ook niet zo vanzelfspreken want de adapter van mijn laptop was stuk, gelukkig is India ook in sommige opzichten best modern en heb ik inmiddels een nieuwe adapter en kan ik weer verhalen schrijven op mijn laptop! Nandri! (dank je wel)
Nienke
-
20 Februari 2013 - 09:14
Samara:
Hè nien! Wat leuk om te lezen! Leuke foto's ook! Jammer alleen van die muggen.. Heel veel
Plezier nog! -
20 Februari 2013 - 09:57
Maarten:
Hey Nienke!
Goed om te lezen dat je veilig bent aangekomen en het (op de muggen en de hitte na dan) naar je zin hebt. Hoop dat je nog veel mooie en waardevolle dingen mag meemaken daar. Veel succes! -
20 Februari 2013 - 10:18
Natalie:
Lieve Nienk,
Wow wow wow wow! Ik ben zo trots op je. De muggen en de taal trotserend zo ver weg van huis. De jongens klinken als geweldige kinderen en maak je niet zo druk om de namen: Ze snappen best wel dat ze met veel zijn en je leert ze vanzelf! Misschien leuke naamspelletjes doen in het Engels, tijdens het voetballen? Dat ze (en jullie ook) de naam moeten schreeuwen van degene naar wie ze de bal schoppen?
Dikke knuffel en heel veel liefs! -
20 Februari 2013 - 10:55
Eva:
Hey Nienke,
Wauw, bijzonder zeg! Fijn dat je dit met ons deelt.
Blijf genieten van de kleine dingen en van de jongens.
Veel plezier ook met het verder ontdekken van de plekken die jullie tussendoor kunnen bezoeken.
Ik ben benieuwd naar je volgende verhaal.
Groetjes,
Eva -
21 Februari 2013 - 11:59
Nienke V.k.:
Nienke! Wat een verhaal! Heb echt het gevoel dat ik er ook een beetje bij ben :) Je klinkt (ondanks de muggen etc) lekker positief, hopelijk is het dat ook. Volgens mij gaat het alleen nog maar leuker en beter worden meid! En alles went... Ik kijk uit naar je volgende verslag!! (mail je binnenkort hoor)
Liefs, Nienke
p.s. heb je ook een adres? -
22 Februari 2013 - 13:44
Astrid (mam!!):
Zo leuk om jouw verslag weer te kunnen lezen! Dat is al een genot op zich! leuk om te lezen dat jullie ook echt voelen dat je er voor die jongens iets toe kan doen in hun wereldje. dat lijkt me super om te ervaren!
Ik vind het ook knap van jullie , want het zal ook best een beetje "afzien " zijn als ik dit lees en hoor, de warmte, de (vele) muggen (en bulten).
Heel veel liefs en groetjes, (net terug uit een hele andere (witte) wereld!)
mam! -
23 Februari 2013 - 21:57
Loes:
he wel goed dat je daar na je zin heb, en wat een mooie foto's en ook dat het eten lekker vind, het zou voor mijn niets zijn , maar zo te zien heb wel veel muggen bulten zeg dat heb ook wel in Indonesië al die muggen ik vind het erg knap dat jullie met zo'n bus in de avond zijn gegaan niets voor mij ik zal dat niet durfden ik zou ik ben dan zo om honderd keer te vragen of we wel goed gaan. maar goed we zijn niet allemaal het zelfde gelukkig maar toch, nu Niek ik ga weer ik kijk wel weer op je blok hou je taai en geniet er van met ze tweeën groetjes loes -
24 Februari 2013 - 12:07
Peter:
Ha Nien, mooi verhaal! en wat een prachtige foto's. Natuurlijk zal het best af en toe afzien zijn, maar zoals je zelf al zegt, de mooie ervaringen maken alles goed. Helemaal leuk dat Marlon zo dichtbij zit en dat jullie haar opgezocht hebben. veel plezier en groetjes , Peter.
-
19 Maart 2013 - 12:12
Marijke:
Zo mooi Nienke...xxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
