Ethiopisch ziekenhuis en Circus!!

Hoi lieve allemaal!
2 weken verder en ik heb alweer ontzettend veel meegemaakt en daarom veel te vertellen! (daarom is dit verhaal ook zo lang geworden;) )

Ik zal maar beginnen bij het begin, vorige week. Toen heb ik twee halve dagen in een ziekenhuis hier doorgebracht. Schrik niet, het was niet ernstig hoor! Ik al had verteld dat ik al een tijdje last van mijn voet had. Op dinsdag na school ging ik samen met Annemarie en Eskinder naar McD, een Koreaans ziekenhuis. Ik wilde eigenlijk echt niet gaan, maar ze stonden erop dat ik even naar mijn voet ging laten kijken.
Toen we aankwamen moest ik me eerst laten registreren, en daarna kreeg ik een medische check. Werd ik gewogen en werd mijn bloeddruk gemeten. Ik stond wel even raar te kijken, maar ik deed maar gewoon wat er gevraagd werd! Toen moesten we wachten in de wachtkamer. Heel erg lang wachten. De hele wachtruimte zat vol met allemaal zieke mensen. Sommigen waren er volgens mij best erg aan toe.
We hebben de hele wachtruimte zien leeg lopen totdat wij aan de beurt waren. Gewoon geduldig blijven, je kan er toch niets aan doen! Eskinder had daar iets meer moeite mee en die is wel 10 keer gaan vragen wanneer ik nou aan de beurt was. dankzij hem kon ik die middag toch nog terecht denk ik! En toen was ik aan de beurt. Naar een klein kamertje met een bedje en een tafeltje. En een Ethiopische arts. Hij keek me niet aan en begon wat in het Amhaars te mompelen. Gelukkig was Eskinder mee. Die arts vroeg wat ik gedaan had met mijn voet, maar dat wist ik dus niet. toen begon hij over een foto laten maken. Ik kreeg de kriebels, een foto! Dat sloeg nergens op! Het is heus niet gebroken ofzo, ik ben niet eens gevallen. Ik protesteren in mijn beste Engels. Dat het niks met mijn bot te maken had. Die man zat me raar aan te kijken! Vroeg hij of ik soms bang was. Ja, bang voor dat foto apparaat ja, zo’n goed ziekenhuis was het niet! Die ‘arts’ heeft niet eens naar mijn voet gekeken! Ik heb mijn schoenen niet eens hoeven uitdoen! En toen begon hij erover dat je op de foto ook spieren en bacteriën kon zien. Ik dacht dat ik het serieus niet goed verstaan had! Bacteriën!? Knappe foto dan! Toch maar een x-ray laten maken, want anders kwam ik ook niet verder. Ik had nog nooit een foto laten maken, nooit verwacht dat de eerste keer hier in Ethiopië zou zijn! Er werden twee foto’s gemaakt van mijn rechtervoet. En toen ik weer op de gang stond, werden we ineens weg gestuurd. Het ziekenhuis ging dicht, we moesten de volgende dag maar terug komen! Annemarie en ik wisten niet was ons overkwam! Een ziekenhuis dat dicht ging! Het personeel ging naar huis.. Op de terugweg hebben we keihard om alles moeten lachen. Wat dag!
De volgende dag zijn we weer met zijn drieën vroeg terug gegaan.
Toen kreeg ik de foto met conclusie. 2 prachtige foto’s van mijn rechter voet, en een prachtige conclusie over mijn linkervoet! Serieus, dit sloeg echt alles!
Weer gewacht, en toen kreeg ik gelukkig een andere arts. Zij keek tenminste wel naar mijn voet, dat was al heel wat! En ze schreef medicatie voor. Ik die medicatie ophalen, Kreeg ik alleen een stripje pillen mee. Zonder enige beschrijving. Ik maar vragen wat het dan precies voor pillen waren. Uiteindelijk kwamen we erachter dat het diclofinac was. Dat klonk gelukkig wel bekend. Ik vond het toch een beetje spannend om zomaar vreemde medicatie te nemen. Ik heb dus eerst maar op internet gezocht naar de bijsluiter. De medicatie helpt tot nu toe goed, ik heb veel minder pijn nu, bijna niet meer gelukkig! Het was waarschijnlijk een ontsteking ofzo.. dat weet ik nog steeds niet. maar het belangrijkste is dat het nu veel beter gaat! Dankzij de inspanningen ook van Annemarie en Eskinder! Wat een avontuur, een ding weet ik wel, als je hier echt iets hebt en dit moet het beste ziekenhuis hier zijn, dan heb je wel een groot probleem!
Maandag hebben we 5 nieuwe huisgenoten gekregen in ons huisje hier. 5 studenten die hier vanuit een opleiding in NL zijn voor een project dat heet Bike for All.
Het is nu ineens een stuk drukker in huis, 2 meiden en 3 mannen erbiij. De meiden slapen nu bij mij op de kamer. Het was wel een beetje wennen, het huis is eigenlijk wel te klein voor zoveel mensen. Maar we maken er maar wat gezelligs van!

Het mooiste verhaal komt eigenlijk nu pas, dus je moet toch echt nog even verder lezen hoor ook al is het een super lang verhaal geworden!!
Deze week was namelijk de circusweek! Daar had ik echt al maanden naar uitgekeken! Er kwamen 2 mensen vanuit NL om hier 3 dagen mooie circusvoorstellingen op in elkaar te zetten. Anne, een circusdirecteur in hart en nieren, en Wietske, een meisje van het Manouke fonds http://www.manoukefonds.nl/) die samen met Respo het circus project sponsoren en ook zorgen voor circus materiaal en dergelijke.
Dinsdag kregen we eerst een training van Anne samen met alle sportofficers. We leerden in een hoog tempo alle circus disciplines, en vooral hoe je deze in de juiste stappen van makkelijk naar moeilijk kunt aanleren aan de kinderen. Het was super leuk en leerzaam om zo met elkaar allemaal trucjes te oefenen!

Chesire:
De eerste circus dag gingen we naar Chesire. Dit is een rehabilitation center even buiten Addis. Hier wilde ik al heel lang heen, ik had er al over gelezen. Maar helaas zit deze instelling niet meer in ons programma. Maar vandaag gingen we daar gewoon heen voor circus! Nog beter zelfs! Smorgens vroeg om 7.15 verzamelden we op de sportoffice. Daar werden alle materialen op en in de bus geladen en toen konden we gaan! Toen we aankwamen zag ik al allemaal kindjes staan op het terrein. Kinderen in rolstoelen en kinderen in het gips. Chesire is een revalidatie centrum vooral voor kinderen die vanuit het hele land hier worden gebracht en hier worden geopereerd en dan revalideren. Sommige kinderen zitten hier maanden zonder ouders terwijl ze dus geopereerd worden en van alles hebben. echt een afschuwelijk idee, die kinderen horen daar niet zo in hun eentje te moeten ‘overleven’. Het is wel een heel mooi centrum hoor, heel lux ook wel, maar toch het idee dat deze kinderen hier zoveel moeten mee maken zonder familie om hun heen vond ik heel erg. Maar vandaag zouden ze de dag van hun leven krijgen!
In totaal hadden we ongeveer 60 kinderen waarmee we vandaag circus gingen doen. We begonnen in kleine groepjes alle verschillende onderdelen te oefenen en we draaiden steeds door. Alle kinderen waren lichamelijk beperkt, sommige ook verstandelijk. Sommige kinderen waren ernstig verminkt. Er waren kinderen bij die brandwonden hadden, en kinderen gezwellen op hun gezicht. Soms best ingrijpend om te zien!
Samen met een collega hielp ik de kinderen te leren diabolo’en. Hele simpele vormen, maar de gezichten van de kinderen als een trucje lukte waren geweldig! Het was moeilijk verbaal communiceren. De kinderen komen uit heel Ethiopië en de meeste spreken geen Amhaars maar Oromyo. Dus die paar woorden Amhaars die ik spreek kon ik nu ook niet gebruiken! Maar non verbaal kan je eigenlijk ook alles uitleggen, misschien nog wel mooier en beter zelfs!
Daarna hadden we lunch pauze. Wij hadden ook drinken en eten voor iedereen mee.
Toen deed Anne voor hoe je een act in elkaar zet. 3 trucjes van makkelijk naar moeilijk. Alle kinderen mochten zelf hun lievelings onderdeel kiezen en toen gingen we echt aan de slag voor de grote show!

Samen met ongeveer 7 kinderen en samen met een collega hebben we een prachtige show in elkaar gezet met 3 mooie trucs. Er zaten 2 meisjes in een rolstoel in mijn groepje, en er was een jongetje die met krukken liep. Ik zorgde ervoor dat ik hun materiaal het podium mee opnam en dat ze konden starten. Daarna ging ik vooraan zitten op de grond met mijn gezicht naar mijn groepje toe en begeleide ik mijn groepje door de trucjes en buigingen voor te doen.
Het was een geweldig optreden, de glunderende gezichten van alle kinderen zal ik nooit meer vergeten. Het was zo bijzonder om met deze kinderen zo’n mooie voorstelling te maken. Er was een hoop publiek, alle kinderen van de school in de buurt waren komen kijken en ook de leraren en begeleiders waren er natuurlijk.
Het weer was ook prachtig en de hele dag heb ik echt genoten van alle vrolijkheid om mij heen!

Libnedingl:
De tweede circus dag gingen we naar Libnedignl. Dit is een school voor verstandelijk beperkte kinderen. Samen met dezelfde collega als gister deed ik weer de diabolo. De kinderen werden verdeeld in kleine groepjes en elke keer kwam er een groepje langs. Het was echt geweldig. De meeste kinderen hebben een laag niveau. Maar zoveel verbeelding. Ik heb echt allerlei geluiden erbij gemaakt (motor, vliegtuigje) en met de fantasie van de kinderen mee gespeeld. En ik vond het geweldig!
Smiddags kregen we kinderen van de school ernaast. Dit waren kinderen zonder beperking. Het was de bedoeling dat we vandaag een voorstelling zouden krijgen met in elke act een mix van schoolkinderen en bijzondere schoolkinderen. En dit is gelukt! De kinderen werden smiddags door elkaar gemixt en we konden beginnen met het oefenen van onze act! De ‘bijzondere’ kinderen hadden er niet echt een idee van dat we een act aan het oefenen waren, maar ze hadden wel veel lol en met een beetje bijsturing konden we toch een mooie act in elkaar zetten. Mede door de hulp van de schoolkinderen. Ik merkte wel dat ik de ‘bijzondere’ kinderen zoveel leuker vond om mee te werken dan de schoolkinderen. Zij zijn zoveel enthousiaster!
De show was geweldig. Er waren veel ouders van de bijzondere kinderen komen kijken en die waren echt ape trots op hun kinderen! Het waren hun kinderen die nu een keer in de schijnwerpers stonden en de show steelden!

Lea Mcd:
Op de laatste circus dag gingen we naar Lea Mcd. Een school voor dove kinderen. Eigenlijk waren het meer jongeren want ze zijn al een stukje ouder. Weer een hele andere beleving vandaag! Het was hartstikke stil tijdens het oefenen!
Ik had samen met een spat student het onderdeel ‘flowersticks’. Hij kon weinig Engels, en ook niet echt gebarentaal. En ik ook maar een klein beetje. Maar met een hele hoop improviseren en zelf verzonnen gebaren kwam ik vandaag een heel eind!
Vooral non verbaal en met mijn mimiek probeerde ik net zo enthousiast te zijn als de dagen ervoor. Dit keer alleen zonder verbale aanmoediging.
Tijdens de show viel de stroom en dus de muziek uit. Dat was wel apart, want de meeste studenten merkten daar natuurlijk zelf niets van. Alleen wij en het publiek merkten dat. Met klappen en dansen hebben we de voorstelling toch nog een mooi en bijzonder spektakel laten worden en het was wederom weer een enorm succes! Er waren veel mensen uit de hele buurt komen kijken en ook die gezichten waren prachtig om te zien!

Ik ben er achter gekomen dat circus en het werken met deze doelgroepen echt helemaal mijn ding is. 3 dagen voelde ik mij compleet in mijn element, lekker gek en enthousiast doen. Ik liep dan ook met een brede glimlach op mijn gezicht rond! Ik kreeg af en toe opmerkingen van colega’s van: You look happy! You like this he! Ja dat deed ik zeker! Je krijgt zoveel van de kinderen terug!

Aankomende week gaat ons ‘gewone’ programma weer gewoon door.
En de week erop komt mijn moeder hier naartoe!! Super leuk! Ik kan niet wachten om alles te laten zien!

Veel lieve groetjes aan iedereen!!
Liefs,
Nienke