Een bijzondere maandag...
Door: Nienke
Blijf op de hoogte en volg Nienke
29 Maart 2010 | Ethiopië, Addis Abeba
Hoi lieve allemaal,
Nog maar net mijn andere verslag geplaatst, maar ik heb vandaag zo’n bijzondere dag mee gemaakt waarvan ik graag een stukje met jullie wil delen.
Mama is zaterdag avond weer naar huis gegaan, zaterdag hebben we nog een bijzondere en gezellige dag gehad samen. We hebben bij Martha en bij Adenisch koffie gedronken, en mama had kleren en wat lekkers voor hun mee genomen, dat hebben we ze gegeven. Ze waren er erg blij mee, het was best even een ontroerend moment voor ons allemaal!
Vanmorgen begon als een gewone maandag. Een regenachtige maandag. Zo’n dag waarop je eigenlijk liever terug je bed in duikt.
Het regende vanmorgen al, en toen we op de sportoffice aankwamen hoorden we dat we niet naar de scholen zouden gaan, het was te slecht weer. Ik baalde er een beetje van, maar bedacht me dat ik dan mooi aan school kon werken.
Toen hoorde ik de spat studenten zeggen dat ze naar huis gingen, omdat ze niets konden doen nu we niet naar de scholen gingen.
Ik dacht ineens, dit is mijn kans om met ze mee naar TC te gaan. Dit is een centrum waar 9 van de spat-studenten wonen. Ik had al veel over dit centrum gehoord, maar ik was er nog niet geweest. Ik dacht dat ik daar misschien wel iets met een deel van mijn sponsorgeld kon gaan doen, en daarom wilde ik er graag een keer heen.
Nu was het moment dat ik echt even actie moest ondernemen! Anders zou ik er nooit komen. Dus ik vroeg of ik misschien mee mocht met hun naar hun huis, TC.
Dat vonden ze een super leuk idee, dus ben ik met twee spat studenten op pad gegaan naar richting TC. De anderen zouden iets later komen. Het was alleen al gaaf om met hun samen op pad te gaan door de stad, TC ligt best ver weg en we moesten stukken lopen en met verschillende mini busjes. Ik vond het bijzonder om samen met hun door de stad te lopen. Veel mensen keken ons na, een forengi (buitenlander) met twee jongens die met krukken lopen. Dat zien ze vast niet vaak in de stad. Ik merkte ook hoe moeilijk het voor hun is om zich door de stad te manoeuvreren met hun krukken. Het had geregend en het was dus glad, Abraham gleed een keer zelfs uit met zijn krukken, ik schrok me rot en andere mensen ook!
Onderweg hebben we ook nog even een kerk bekeken, die wilde ze me graag laten zien.
Om bij TC te komen moesten we langs een hospital lopen. Een hospital voor HIV patiënten en wezen, en ‘huizen’ voor mensen met tuberculose. Om raar langs lopen vond ik al bijzonder en het gaf een raar gevoel. Zulke centra zie je normaal alleen in documentaires en nu liep ik hier zelf rond!
Toen we bij TC aankwamen wist ik niet wat ik zag, ik had me voorbereid op het ergste, want ik had al veel verhalen over TC gehoord. Maar toen ik er zelf rondliep overweldigde de omgeving me toch wel erg. Op het terein (dat overwoekerd was door gras) stonden 8 grote barakken, en de eerste gingen we binnen. Abraham en Ammanuel lieten hun bed zien. Een donkere barak met 1 gloeilamp, zonder water of niks. Met een stuk of 15 stapelbedden. Hun plekje was dus hun bed, het enige wat ze hadden. Ik besefte eigenlijk op dat moment nog niet eens echt dat ze daar dus echt wonen!
We liepen door naar de meiden barrak, daar kwamen we Genet, een andere spat student die daar ook woont ook tegen. Trots liet ze haar plekje zien en nodigde ze ons uit voor thee. Ik heb haar foto’s bekeken, zo bijzonder om zo ineens hun leven van dicht bij mee te maken en te zien!
De andere spat studenten Fanay en Mekdelawit kwamen toen ook binnen en ook zij lieten hun eigen plekje (hun bed) zien. En ik heb ook hun fotoboeken gezien. Daarna kreeg ik een rondleiding over het terrein. Overal stonden of zaten mensen. Ook veel oudere mensen met Lepra. Het is eigenlijk een Lepra centrum.
Ik heb de keuken gezien, een donkere ruimte met een paar vrouwtjes die aan het koken waren. En de waterkranen en de douches. Maar er is maar 1 kraan van alle kranen waar een klein beetje water uit komt. Een jerrycan vullen duurt dus erg lang en er stond een rij met mensen voor het water. Niet voor te stellen dat er niet gewoon water is!
Daarna heb ik een koffie ceremonie gehad van Mekdelawit, en ze hadden een lunch voor mij gemaakt. Brood met banaan. Zo lief! En dan eten ze zelf dus niet mee, dat is hier de cultuur. Ik voelde me bijna echt beschaamd dat ik daar in mijn eentje tussen hun zat te eten, maar zo willen zij het juist. Zo tonen ze respect tonen voor hun gast..
Ze waren allemaal zo trots op hun plekje, alles moest ik zien! Het was echt indrukwekkend gewoon om daar te zitten. In een donkere barrak, zonder water en licht. Met tientallen stapelbedden. Maar met een hoop meiden die allemaal zo ontzettend vrolijk en gastvrij waren!
Het was zo’n gezellige dag in eigenlijk zo’n schrijnende omgeving!
Ik heb veel met ze gepraat en ik ben daar de hele dag geweest. Af en toe moest ik er echt even bij stilstaan dat ik daar daadwerkelijk was. Het was supergaaf om daar alleen met hun te zijn. Af en toe was de communicatie moeilijk, want de meeste van hun kunnen niet zo goed Engels. Het voordeel daarvan is dat ik wel weer een hoop Amhaars erbij heb geleerd!
Ik heb met ze gesproken over hun vrije tijd. Wat ze dan doen. Want er is alleen een donkere en kille ruimte met 1 tv en 1 tafeltennistafel, voor 110 mensen.
Zij willen wel graag een tv in hun eigen barrak. Omdat het savonds best koud is en omdat ze dan eigenlijk niet in die ruimte meer willen komen maar lekker in hun eigen barrak willen zitten. Dit lijkt mij wel een mooi project om te kijken of ik op die manier wat voor hun kan doen! Daar ga ik dus werk van maken deze week en kijken of ik inderdaad zoiets kan doen!
Wat begon met een regenachtige en gewone maandag werd voor mij echt een dag om nooit meer te vergeten. Ik werd zo met open armen ontvangen, hoe de situatie en de omgeving daar ook was. Het was super gezellig en heel bijzonder om op deze manier de studenten beter leren kennen.
Ammanuel heeft me een stukje terug gebracht en daarna ben ik alleen verder gegaan naar de sportoffice en ben ik naar huis gelopen. Dat was echt een moment van bezinning, wat ik vandaag eigenlijk allemaal wel niet meegemaakt had en gezien had. Ik zal het nooit meer vergeten! Ze hebben me uitgenodigd om zondag met Pasen ook te komen, als het lukt ga ik dan graag terug naar TC, en dan neem ik Klaske en Eline ook mee!
Liefs,
Nienke
Nog maar net mijn andere verslag geplaatst, maar ik heb vandaag zo’n bijzondere dag mee gemaakt waarvan ik graag een stukje met jullie wil delen.
Mama is zaterdag avond weer naar huis gegaan, zaterdag hebben we nog een bijzondere en gezellige dag gehad samen. We hebben bij Martha en bij Adenisch koffie gedronken, en mama had kleren en wat lekkers voor hun mee genomen, dat hebben we ze gegeven. Ze waren er erg blij mee, het was best even een ontroerend moment voor ons allemaal!
Vanmorgen begon als een gewone maandag. Een regenachtige maandag. Zo’n dag waarop je eigenlijk liever terug je bed in duikt.
Het regende vanmorgen al, en toen we op de sportoffice aankwamen hoorden we dat we niet naar de scholen zouden gaan, het was te slecht weer. Ik baalde er een beetje van, maar bedacht me dat ik dan mooi aan school kon werken.
Toen hoorde ik de spat studenten zeggen dat ze naar huis gingen, omdat ze niets konden doen nu we niet naar de scholen gingen.
Ik dacht ineens, dit is mijn kans om met ze mee naar TC te gaan. Dit is een centrum waar 9 van de spat-studenten wonen. Ik had al veel over dit centrum gehoord, maar ik was er nog niet geweest. Ik dacht dat ik daar misschien wel iets met een deel van mijn sponsorgeld kon gaan doen, en daarom wilde ik er graag een keer heen.
Nu was het moment dat ik echt even actie moest ondernemen! Anders zou ik er nooit komen. Dus ik vroeg of ik misschien mee mocht met hun naar hun huis, TC.
Dat vonden ze een super leuk idee, dus ben ik met twee spat studenten op pad gegaan naar richting TC. De anderen zouden iets later komen. Het was alleen al gaaf om met hun samen op pad te gaan door de stad, TC ligt best ver weg en we moesten stukken lopen en met verschillende mini busjes. Ik vond het bijzonder om samen met hun door de stad te lopen. Veel mensen keken ons na, een forengi (buitenlander) met twee jongens die met krukken lopen. Dat zien ze vast niet vaak in de stad. Ik merkte ook hoe moeilijk het voor hun is om zich door de stad te manoeuvreren met hun krukken. Het had geregend en het was dus glad, Abraham gleed een keer zelfs uit met zijn krukken, ik schrok me rot en andere mensen ook!
Onderweg hebben we ook nog even een kerk bekeken, die wilde ze me graag laten zien.
Om bij TC te komen moesten we langs een hospital lopen. Een hospital voor HIV patiënten en wezen, en ‘huizen’ voor mensen met tuberculose. Om raar langs lopen vond ik al bijzonder en het gaf een raar gevoel. Zulke centra zie je normaal alleen in documentaires en nu liep ik hier zelf rond!
Toen we bij TC aankwamen wist ik niet wat ik zag, ik had me voorbereid op het ergste, want ik had al veel verhalen over TC gehoord. Maar toen ik er zelf rondliep overweldigde de omgeving me toch wel erg. Op het terein (dat overwoekerd was door gras) stonden 8 grote barakken, en de eerste gingen we binnen. Abraham en Ammanuel lieten hun bed zien. Een donkere barak met 1 gloeilamp, zonder water of niks. Met een stuk of 15 stapelbedden. Hun plekje was dus hun bed, het enige wat ze hadden. Ik besefte eigenlijk op dat moment nog niet eens echt dat ze daar dus echt wonen!
We liepen door naar de meiden barrak, daar kwamen we Genet, een andere spat student die daar ook woont ook tegen. Trots liet ze haar plekje zien en nodigde ze ons uit voor thee. Ik heb haar foto’s bekeken, zo bijzonder om zo ineens hun leven van dicht bij mee te maken en te zien!
De andere spat studenten Fanay en Mekdelawit kwamen toen ook binnen en ook zij lieten hun eigen plekje (hun bed) zien. En ik heb ook hun fotoboeken gezien. Daarna kreeg ik een rondleiding over het terrein. Overal stonden of zaten mensen. Ook veel oudere mensen met Lepra. Het is eigenlijk een Lepra centrum.
Ik heb de keuken gezien, een donkere ruimte met een paar vrouwtjes die aan het koken waren. En de waterkranen en de douches. Maar er is maar 1 kraan van alle kranen waar een klein beetje water uit komt. Een jerrycan vullen duurt dus erg lang en er stond een rij met mensen voor het water. Niet voor te stellen dat er niet gewoon water is!
Daarna heb ik een koffie ceremonie gehad van Mekdelawit, en ze hadden een lunch voor mij gemaakt. Brood met banaan. Zo lief! En dan eten ze zelf dus niet mee, dat is hier de cultuur. Ik voelde me bijna echt beschaamd dat ik daar in mijn eentje tussen hun zat te eten, maar zo willen zij het juist. Zo tonen ze respect tonen voor hun gast..
Ze waren allemaal zo trots op hun plekje, alles moest ik zien! Het was echt indrukwekkend gewoon om daar te zitten. In een donkere barrak, zonder water en licht. Met tientallen stapelbedden. Maar met een hoop meiden die allemaal zo ontzettend vrolijk en gastvrij waren!
Het was zo’n gezellige dag in eigenlijk zo’n schrijnende omgeving!
Ik heb veel met ze gepraat en ik ben daar de hele dag geweest. Af en toe moest ik er echt even bij stilstaan dat ik daar daadwerkelijk was. Het was supergaaf om daar alleen met hun te zijn. Af en toe was de communicatie moeilijk, want de meeste van hun kunnen niet zo goed Engels. Het voordeel daarvan is dat ik wel weer een hoop Amhaars erbij heb geleerd!
Ik heb met ze gesproken over hun vrije tijd. Wat ze dan doen. Want er is alleen een donkere en kille ruimte met 1 tv en 1 tafeltennistafel, voor 110 mensen.
Zij willen wel graag een tv in hun eigen barrak. Omdat het savonds best koud is en omdat ze dan eigenlijk niet in die ruimte meer willen komen maar lekker in hun eigen barrak willen zitten. Dit lijkt mij wel een mooi project om te kijken of ik op die manier wat voor hun kan doen! Daar ga ik dus werk van maken deze week en kijken of ik inderdaad zoiets kan doen!
Wat begon met een regenachtige en gewone maandag werd voor mij echt een dag om nooit meer te vergeten. Ik werd zo met open armen ontvangen, hoe de situatie en de omgeving daar ook was. Het was super gezellig en heel bijzonder om op deze manier de studenten beter leren kennen.
Ammanuel heeft me een stukje terug gebracht en daarna ben ik alleen verder gegaan naar de sportoffice en ben ik naar huis gelopen. Dat was echt een moment van bezinning, wat ik vandaag eigenlijk allemaal wel niet meegemaakt had en gezien had. Ik zal het nooit meer vergeten! Ze hebben me uitgenodigd om zondag met Pasen ook te komen, als het lukt ga ik dan graag terug naar TC, en dan neem ik Klaske en Eline ook mee!
Liefs,
Nienke
-
29 Maart 2010 - 18:29
Marlon:
Jeetje Nienke! Hoe een dag dan zo maar snel veranderd!
Bijzonder dat je dat zo meegemaakt heb. Dan wordt je er dus echt bewust van, hoe die mensen het eigenlijk hebben.
Veel succes met het project. Je kan er daar in ieder geval goed wat moois van maken!
x marlon
- En de rest van hier! -
29 Maart 2010 - 18:57
Esther:
Ik reageer ff op de foto van jou, met je beide moeders... (daar moet ik ook nog bij ;) Haha.
Je verhaal lees ik morgen! -
29 Maart 2010 - 18:58
Danique:
Wauw Nien, wat indrukwekkend!
Eigenlijk ongelooflijk hoe die mensen daar leven, en dan nog zo gastvrij en vriendelijk zijn. Mooi om te lezen over de mensen die daar wonen die zo trots zijn op hun "eigen plekje". Heel bijzonder!
Ik geloof graag dat dit een hele speciale dag voor je is geweest en dat alleen al na het lezen.. Heel veel succes met je project! Het gaat je lukken!
x danique. -
29 Maart 2010 - 19:13
Birgitta:
Lieve Nienke,
Onroerd heb ik je verhaal gelezen. Wat een ongelooflijke wereld van verschil. Voor ons niet voor te stellen. En voor jou ook zo tegengesteld. Zo heb je heerlijk je moeder een hele week bij je uit Nederland gevlogen en zo zie je mensen die alleen een bed hebben als stukje op deze aardbol. En water en licht wat je met zijn allen deeld. Wat een tegenstelling, maar wat ga jij daar ontzettend goed mee om.
Ik hoop dat je al is het maar met iets kleins voor hun een wereld van verschil kan maken. Maar eigenlijk heb je dat al gedaan met je komst.
Ik vind het knap van je dat je zo ondernemend bent. Geweldig!!
Ga zo door! Lieve groetjes
-
29 Maart 2010 - 21:11
Veronique:
Weer een super verhaal van een super meid!!
oh Nienke wat maak je een hoop mee, echt heel leuk om je zo te volgen.
liefs Veronique -
30 Maart 2010 - 08:00
Jantieneke:
Hee meis,
Wat een verschil tussen rijk en arm en tussen Nederland en Ethiopië zeg... Bijzondere ervaring lijkt mij!
Liefs -
08 April 2010 - 11:38
Eva Meuleman:
Hee Nienke!
Wat leuk om je verhalen te lezen, zo te zien bevalt het echt super daar! Leuk!!
Wat veel dingen maak je daar mee, lijkt me echt bijzonder. Geniet er nog maar van, voor je het weet ben je weer terug!
X Eva
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
