Tour for life!

Veilig thuis! Niet alleen ik, maar iedereen is heel thuisgekomen! Vrijwilligers, fietsers en begeleiders, iedereen is weer veilig thuis van een geweldige tocht over de bergen, door weilanden, langs koeien, door dorpjes, over heuvels, door de bossen…
Helemaal vanuit Bardonechia in Italië terug naar Nederland, met samen zo’n 500 mensen!
Wat een geweldige onderneming! Ik ben er nog steeds diep onder de indruk van en ik had het voor geen goud willen missen, en ik ben dan ook ontzettend blij dat ik doorgezet heb, en dat ik me niet uit het veld heb laten slaan door wat kleine ‘bergen’ op mijn pad… die ‘bergen’ stellen niks meer voor in vergelijking met de bergen die ik gezien heb! Wat prachtig en geweldig is onze natuur, daar word je vanzelf stil van…

Ik zal proberen om bij het begin te beginnen en om jullie een zo goed mogelijk beeld te geven van de Tour for Life voor Artsen zonder grenzen. Ga er maar even lekker voor zitten, en neem er een kop thee of koffie bij want het is me niet helemaal gelukt om het kort te houden…

Na alle voorbereidingen maanden lang waarin ik de wereld van het wielrennen ben ingestapt begon dan nu eindelijk de Tour for Life voor artsen zonder grenzen, waar het allemaal om ging!
Vrijdag 26 augustus ben ik naar Frankrijk gereisd samen met een aantal andere teamleden, en samen met bergen bagage en niet te vergeten onze fietsen!
Ook al kon ik waarschijnlijk niet mee fietsen, toch ging mijn fiets mee, net als al mijn fietsspullen.
Ik had allemaal speciaal eten bij me, want mijn maag kon even geen zout/zuur verdragen.. dat vroeg dus om wat speciaal eten (lees; rijstewafels, soya, en zelfs babyvoeding had ik mee) Ik vond het wel even heel spannend, ik was toch wel bang dat ik weer erg last van mijn maag zou krijgen.. maar ik besloot om gewoon mee te gaan en er alles aan te doen om mijn maag rust te geven, met het vertrouwen dat het heus wel goed zou komen..!

Vrijdag avond kwamen we met het hele team bij elkaar in Frankrijk, waar we een gezamenlijke maaltijd hadden en de laatste voorbereidingen en afspraken met elkaar doornamen. Er heerste toch een soort spanning, want niemand wist wat ons precies te wachten stond. Iedereen had hier maanden naartoe geleefd, keihard getraind en nu ineens was het allemaal heel echt!

Zaterdag kwamen we in Bardonechia, Italië aan.. net als alle andere wielrenners, begeleiders en vrijwilligers! We werden naar een hotel een half uur in Bardonechia vandaan gestuurd waar we onze spullen konden neerleggen en waar we verwacht werden voor een diner. En wat voor diner! Complete teams van wielrenners en begeleiders en bergen met eten! Het zag er allemaal heerlijk uit! Mijn eerste dag in Italië, en de eerste kennismaking met het echte Italiaanse eten! Helaas moest ik het doen met een bordje droge pasta, maar dat ga ik nog een keer goed maken als ik ooit weer in Italië ben! ;) Alle renners moesten natuurlijk flink wat reserves opbouwen voor tijdens de tocht, dus de Italiaanse serveerders bleven rennen. S’avonds gingen we naar de openingsbijeenkomst van de Tour for Life in Bardonechia zelf, om daarna vroeg te gaan slapen voor de grote dag van morgen…

Zondag 28 augustus begon de tour for life dan echt met de officiële start in Bardonechia.. Het hele team in teamkleding, klaar voor de start. Ik had ook het shirt van ons team aangedaan, want voor mijn gevoel hoorde ik er toch gewoon bij. Groepsfoto gemaakt bij de start en daar gingen ze! Nadat ze uit het zicht waren zaten we met de begeleiders van ons team bij elkaar en moesten ook wij de spanning even van ons af blazen.. al die voorbereidingen.. zenuwen en spanning.. en nu zaten onze kanjers dan echt op de fiets voor de tocht van hun leven!
Ik vond het wel even een moeilijk moment.. hier had ik afgelopen weken ook het meest tegenop gezien.. de start waar ik zelf niet aan kon mee doen.. Maar ik kon er wel bij zijn en dat was gezien de omstandigheden met mijn maag van de afgelopen week ook al wonder! En na dit moment was het ook klaar, ik was erbij, ik mocht en kon het allemaal mee maken en daar was ik dankbaar voor en dus heb ik de rest van de week daar kracht, energie en enthousiasme uitgehaald!

Die eerste dag was wel even stressen! In de auto.. met routeboek en kaart de fietsers achterna..
Onderweg genoten van het uitzicht, geweldig zo tussen de bergen, wat is de natuur toch mooi en als ik naar die bergen keek, dan werd ik gewoon stil van binnen.. er kan van alles gebeuren, maar die bergen staan er gewoon!
We hebben de fietsers opgewacht op de eerste grote col, col de Lautoret.. Respect en applaus voor iedereen die daar omhoog kwam! Daarna volgde de Alpe d’huez nog.. Helaas ben ik daar niet boven geweest, dat was onmogelijk met de auto. Eenmaal op de camping hebben we voor het eerst ons kampement neergezet.. Geweldig om te zien trouwens.. binnen een paar uur veranderd een ‘gewone’ camping in een soort festival terrein met tentenkampen en slaapplekken voor ruim 500 personen, inclusief eettenten, bar, internetcafé, vrachtwagens voor etenswaren, en een rijdende keuken die ook bij de Tour de France aanwezig was.
Toen ons kampement klaar was zijn we snel naar de finish boog gegaan, waar we de renners natuurlijk met groot applaus onthaalden!
Savonds in de rij voor het eten, met verbazing keek ik naar al die mensen! En naar al die vrijwilligers die de hele dag hard gewerkt hadden om nu iedereen te voorzien van een goede maaltijd en een zitplek in de tent. Een geweldige sfeer en je kon merken dat bij iedereen nu de kop eraf was, we waren van start met zijn allen!

De tweede dag was de gevreesde ‘koninginnenrit’ die deed zijn naam eer aan de enorme hoeveelheid hoogtemeters de fietsers vandaag moesten bedwingen in beroemde cols.
Ook voor de volgwagens is dit een tour for life op zich. Ik ben vandaag eerst met een van onze auto’s en begeleiders naar de volgende camping gereden, daar hebben we toen de tenten opgezet omdat we de vorige dag al wel gemerkt hadden dat je wel vroeg een plekje moet ‘veroveren’ voor je tentenkamp, want binnen een uur staan er ineens honderden tentjes en als je te laat bent sta je dus met je tentjes in een greppel of je moet een boomhut maken..
Vervolgens een enorme berg calorieën en koolhydraten ingeslagen (cola, bananen, cake, gevulde broodjes, snoep, bier en chips) om vervolgens de renners aan te moedigen en te verzorgen op de route.

Een dag die er voor mij persoonlijk uitsprong was woensdag. Ik voelde me een stuk beter, mijn maag deed geen zeer meer en ik begon voorzichtig weer steeds meer te eten.
Ik wilde dolgraag ook een stukje fietsen maar als voorwaarde vond ik dat ik in ieder geval wel weer gewoon moest kunnen eten voordat ik op mijn fiets zou stappen. Mijn knie deed wel zeer maar dat was even minder belangrijk! ;)
Die ochtend voelde ik me geweldig! Ik zou mee starten en ik zou een stukje op mijn eigen tempo samen met Jiske en Sanneke gaan rijden, en ik zou wel zien waar ik kwam, ik zou in ieder geval starten! Logistiek met volgwagen en al helemaal goed geregeld! Ik was in de zevende hemel! Die spanning voor de start, en ontbijten in mijn wielerkleding tussen al die andere wielrenners, heerlijk om dat even mee te maken! Vroeg op weg.. en ik genoot ervan dat ik op mijn fiets zat! De pijn telde even niet, die stelde niks voor bij het gevoel van vrijheid en blijdschap dat ik na 5 weken weer op mijn fiets zat! We reden door de Jura en overal hoorde je koeienbellen, geweldig!
Uiteindelijk kwam er een lange heuvel en schreeuwde mijn knie om te stoppen, dat was wel even een gevecht met mezelf, ik wilde toch proberen te genieten want ik zat nog op de fiets! Tussen de tranen van de pijn en frustratie door dus ook gelachen en genoten...
Bovenaan ben ik afgestapt, daar stond mijn persoonlijke volgwagen ook te wachten en werd ik warm onthaald. Het was geweldig om ook een stukje van de route te hebben mee gefietst en ik ben er dankbaar voor dat dat kon!

De rest van de week verliep ongeveer hetzelfde, elke ochtend vroeg op, vaak nog in het donker, dan ontbijten en ons kampement opruimen. Om vervolgens achter de fietsers aan te gaan. Hoe verder de week volgde, hoe meer structuur we in de hele organisatie rondom het fietsen kregen met ons team. In het begin was het soms nog erg zoeken naar een planning, structuur, handige routes, en naar je eigen spullen die verdeeld waren over 3 auto’s.
Hier hadden we ons gewoon niet op voor kunnen bereiden en al helemaal niet kunnen bedenken wat voor organisatie er eigenlijk bij komt kijken! Sommigen onder ons hadden zelfs een boek mee genomen, of verwacht dat we ook af en toe lekke koffie konden drinken.. nou daar zijn we behoorlijk van terug gekomen!

Ook al zijn we niet echt toegekomen aan een momentje voor onszelf, daar was deze week ook niet voor bedoeld.. Deze week heeft iedereen keihard gewerkt voor maar een doel; geld ophalen voor Artsen zonder grenzen! En dat kon je zien; De wielrenners die doorbeten op de beroemde cols, niet stopten, maar door bleven trappen totdat ze boven waren om vervolgens de volgende berg te bedwingen.. de volgwagens en begeleiders die overal steeds klaar stonden voor hun fietsers, en de vrijwilligers die elke dag weer zorgden voor het eten, de eettent, massages, reparaties voor de fietsen, muziek, eten en drinken bij de checkpionts onderweg..
Iedereen droeg op zijn manier zijn of haar steentje bij en het was geweldig om daar deel van uit te maken, om het mee te beleven!




De laatste dag ben ik samen met mijn team over de finish gegaan, de laatste 5 kilometer hebben Jiske en ik mee gefietst met ons team.. met zijn allen de Cauberg op waar onze families en vrienden ons stonden op te wachten. We hebben dit met elkaar gedaan, al die maanden van voorbereiden en trainen, en het was geweldig om toch met zijn allen op de fietst binnen te komen! Een geweldig onthaal door familie en vrienden en andere belangstellenden..prachtig!

En ook al is alles misschien anders gelopen dan gepland, toch hebben we het met elkaar volbracht. Met mijn knie gaat het nog niet erg goed, ik heb nu een brace gekregen en ik ga een fysiotherapeut zoeken in Zwolle, en hopelijk kan ik dan het sporten en bewegen weer opbouwen! Daar heb ik alle vertrouwen in, ik kijk vooruit en ga er gewoon voor! En wie weet doe ik de tour for life zelf nog een keer over op de fiets!

Het is eigenlijk niet te beschrijven hoe ik deze week heb ervaren, ik ben er gewoon nog diep onder de indruk van als ik eraan terug denk! Een mens kan vaak zoveel meer dan hij/zij soms zelf misschien denkt, en zeker samen met elkaar!

Door alle inspanningen van iedereen staat de teller van het bedrag dat opgehaald is voor Artsen zonder grenzen met deze Tour for Life op ruim 1.058.321 miljoen euro! Dat kunnen ze enorm goed gebruiken nu in bijvoorbeeld Somalië!

Ik wil iedereen bedanken voor alle aanmoedigen, betrokkenheid, sponsoring, kaartjes, reacties… jullie namen er op die manier ook een stukje deel van!

Voor een nog mooier beeld over de Tour for Life raad ik je aan om de de filmpjes te kijken op de site van Tour for Life of op youtube (zoeken op tourforlife 2011)

En als toegift nog een paar mooie foto’s van de Tour!

Heel veel groetjes! Nienke