Wel een zere knie maar géen beperking…!

Lieve allemaal,

Na twee roerige weken hier dan eindelijk een update over hoe het gaat met de voorbereidingen voor de Tour for life!
Zondag 28 augustus zal het startschot zijn voor de eerste etappe van deze loodzware tocht!
Mijn voorbereiding op de tour verloopt heel anders dan gepland… In ieder geval had ik het zelf zo niet gepland…

Met mij gaat alles prima, maar met mijn knie gaat het helaas nog steeds niet helemaal goed, wel al wat beter, maar fietsen lukt nog niet.. wat we natuurlijk allemaal wèl gehoopt hadden! Super lief dat jullie allemaal zo mee leven en betrokken zijn, en me toch nog steeds aanmoedigen ondanks dat ik de tocht waarschijnlijk niet zal gaan fietsen!

Inmiddels is het drie weken geleden dat mijn knie gek begon te doen… en gek genoeg is dat de laatste twee weken erger geworden.. vooral buigen en strekken gaat niet soepel, soms zit mijn knie zelfs helemaal vast.. en die bewegingen doen ontzettend veel pijn.
Van de week ging ik samen met mijn nichtje met opa ergens eten, en toen duurde het wel een minuut voordat ik mijn been eindelijk in de auto had.. zelfs opa die ook niet echt soepel meer is, was verbaasd! Het was gewoon zo erg dat het ook heel erg lachwekkend was!

Vorige week ben ik bij een sportarts geweest, helaas wist zij ook niet precies wat er nou aan de hand was..en ze verwees me door om een mri scan te laten maken.
Intussen ben ik ook steeds naar de fysiotherapeut geweest en daarnaast ook naar een sportfysiotherapeut die mij na behandeling van de fysio steeds intapte. Super aardig van haar dat ik tussendoor even langs mocht komen en die betrokkenheid deed me erg veel goed!

Ondanks dat ik stiekem wel erg veel pijn heb, en heb gehad afgelopen weken, laat ik me mooi niet beperken door die knie. Het is immers vakantie, mooi weer en er zijn genoeg dingen om van te genieten! Wat ik dan ook gewoon lekker doe!
In plaats van op zeilkamp gaan ben ik uiteindelijk dus mee geweest om Michelle te verhuizen naar Denemarken en ook daar heb ik gewoon lekker van genoten! Dat was een leuke onverwachte mini vakantie! En afgelopen week was Marlon (nichtje) uit Denemarken hier (die hadden we mee genomen) en dat was super gezellig!

Het klinkt misschien alsof ik het allemaal wel best vind maar dat is niet zo hoor.. soms snap er helemaal niks van en ben ik boos en verdrietig dat het zo loopt.. zeker die pijn is soms echt naar en ook het feit dat ik bijna nergens zelf even lekker heen kan vind ik soms heel moeilijk.. Laatst droomde ik zelfs over de Tour; iedereen zat op de fiets en ik probeerde wanhopig achter iedereen aan te rennen… (zelfs in mijn droom dacht ik toen; hé ik kan weer rennen!) Het houd me dus echt wel bezig en ik vind het echt super moeilijk dat ik niet mee kan fietsen.. en dat ik nu voor mijn gevoel uberhaudt eigenlijk ‘niks’ kan..
Maar ik maak het nog veel moeilijker voor mezelf als ik daar steeds stil bij sta, en dus probeer ik me niet te laten beperken en gewoon lekker te genieten en leuke dingen te doen!

Zo vind het stiekem ook super moeilijk om toch weer een verhaal naar jullie te schrijven..dat is ineens helemaal niet zo leuk meer als je niet echt ‘goed’ nieuws hebt om over te vertellen.. Daarom heb ik er ook weer twee weken mee gewacht. Maar misschien is dat juist voor mij ook wel een leerpunt.. ook als het wat minder voorspoedig gaat om ook dat te kunnen aangeven en te kunnen verwoorden.. en om niet altijd alles te verbloemen met een lach op mijn gezicht..
Ik lees nu een boek van Nick Vujicic; Leven zonder beperkingen
Geweldig inspirerend boek! Echt een aanrader! Die jongen heeft geen armen en geen benen en laat zich toch niet beperken en hij doet alles! Ik geloof ook dat dat kan, ik denk dat een beperking vooral in je hoofd zit, en daar is hij wel een bewijs van!

Ik kon er eerst niet eens over nadenken dat ik de Tour misschien niet zou kunnen mee fietsen zonder ik tranen uit te barsten (natuurlijk op een moment dat niemand het kon zien)
Nu is het inmiddels vrijwel zeker dat ik de tour niet kan mee fietsen en nu moet ik het echt accepteren.. Ik kan er tegen vechten, maar ik kan ook denken; oké, ik kan niet mee fietsen, wat kan ik wel doen!?
Zo heb ik besloten om wel mee te gaan, en om mijn team aan te moedigen en te begeleiden!
Het plan is nu dat ik dus wèl ‘gewoon’ mee ga… en dan help ik wel waar ik kan en zo niet dan bèn ik er gewoon!!

Als ik het zo opschrijf klinkt dat vrij logisch.. maar het voelt als een enorme berg die ik op moet… ook een uitdaging..
Het idee dat ik straks iedereen zie fietsen, en ik niet, jaagt me nu al een brok in mijn keel aan. Maar ik wil dat doen, ik wil gewoon mee, en ik laat me niet beperken door mijn knie of door mijn eigen angsten. Bang dat ik straks niks kan daar, of dat ik het niet aankan dat ik niet kan fietsen.. Als ik me daar door zou laten leiden zou ik nergens zijn.
Kijk bijvoorbeeld naar de mensen die voor Artsen zonder grenzen werken; als die zich zouden laten leiden door hun angst zouden ze echt niet in een oorlog gebied aan het werk gaan… (kijk maar naar de film: First Mission, dan snap je wat ik bedoel!)

Soms moet je dat gewoon maar overwinnen.. je niet laten beperken door je eigen angsten of door wat dan ook.. vertrouwen en hoop hebben en zelf aan het roer staan
Je kunt de windrichting niet veranderen...maar hoe je zeilen staan bepaal je zelf!

Daarom schrijf ik toch weer een verhaal, en daarom heb ik besloten dat ik toch gewoon mee ga doen aan de Tour for life.. of dat nou op de fiets is of met de auto!

Deze week nog afwachten of de orthopeed iets op de mri kan zien, ook wel spannend!
En ondertussen natuurlijk mijn tas inpakken voor de tour for life! En mijn fiets gaat mee! (je weet maar nooit! ;)

Jullie horen weer van mij, dat beloof ik!

Liefs, Nienke