'Around Annapurna'
Door: Nienke
Blijf op de hoogte en volg Nienke
12 Januari 2015 | Nederland, Haarlem
Het heeft even geduurd, maar ik wilde jullie zeker nog een verhaal over Nepal sturen! Na alle verhalen over de sneeuwstorm wil ik ook minstens mijn mooie verhalen over de prachtige reis vertellen. Wat was het mooi! (‘raam rosa’ in Nepali)
Pak er gerust een kopje thee bij want het is best een lang verhaal!
Ik ga ook proberen hier wat foto’s te plaatsen, en anders verwijs ik je graag naar mijn facebook waar ik ook een collectie foto’s heb gezet. Inmiddels is mijn fotoboek ook af, dus als je die wilt zien en live verhalen wilt horen met een kopje thee erbij ben je welkom!
‘Als er een geloof bestaat dat bergen kan verzetten, dan is dat het geloof in eigen kracht’
Kathamdu
De eerste dag vlogen we van Amsterdam naar Kathmandu. Onderweg kwam ik al een aantal groepsleden tegen, te herkennen aan de outdoor kleding en de bergschoenen! In het vliegtuifg van Istanboel naar Kathmandu zaten vooral allemaal bergsporters, duidelijk te herkennen.. dat gaf meteen kriebels.. we waren echt op weg naar de Himalaya!
Bij zonsopgang bereikten we Kathmandu, je kon de Himalaya zien vanuit het vliegtuig.. wat een magisch moment!
Die ochtend werden we opgewacht door Madhu, onze gids voor deze reis. Hij nam ons mee naar het hotel en onderweg maakten we wat kennis met elkaar. In het hotel waren nog wat groepsleden en die middag zou de rest komen, en dan waren we compleet met 20!
Die dag zijn we Kathmandu in gegaan, naar Durbar squire. Er was offerfeest en dus genoeg te zien! De dag erna zijn we naar Pashpinath geweest, een heilige tempel en rivier waar ze lijkverbranding doen.. erg indrukwekkend om daarnaast te staan.. ook zijn we naar een hele mooie Stupa geweest (Boedischtische tempel) echt prachtig en voor het eerst echte monniken gezien!
Naar de Himalaya – Annapurna circuit
Na 1,5 dag ontvluchten we de grote stad Kathmandu en gaan we smorgens vroeg met de bus naar de bergen. Van te voren moesten we in tweetallen een tas inpakken, per persoon 7 kilo mocht daarin. Ik heb mijn tas samen met Heidy ingepakt, vanaf Schiphol hadden we al een leuke klik en we hebben de hele reis dus samen uit die tas geleefd en samen op een kamer geslapen, wat echt altijd super gezellig was, elke ochtend weer lol om die hele tas weer in te pakken en dicht te krijgen.. veel gelachen!
Rond lunchtijd waren we op de plaats waar onze tocht dan echt zou gaan beginnen.. we gingen wat eerder dan gepland al lopen en zo zouden we 1,5 dag extra lopen hebben en een rustdag minder.. prima! We liepen de eerste middag 3,5 uur.. mooi om even in te lopen en te zien hoe we ervoor stonden.. Ook werden de dragers voorgesteld en we werden voorgesteld aan Ram, een assistent gids die ook met ons mee ging. Ik moest in het begin wel erg wennen aan het feit dat dragers onze bagage droegen.. dat zag er zo zwaar uit.. dit vond ik best een lastig iets de eerste dagen van de reis.. maar naarmate ik de dragers meer sprak en zag dat ze juist ook graag mee gaan op zo’n tocht en graag werken ging ik er ook wel anders tegenaan kijken.. toch bleef het altijd dubbel, zeker op moeilijke paadjes moest ik aan hun denken..
De eerste dagen: 3,5 uur lopen naar Nadi (900m) 7 uur lopen naar jagat (1300m) 7,5 uur lopen naar Bacharchap (2060m)
De eerste dagen hebben we flinke tochten gemaakt! Het was heerlijk om zo fysiek bezig te zijn en door de prachtige natuur te lopen die steeds veranderde van landschap.
Onderweg zoveel mooie dingen gezien en mooie momenten.. veel ezeltjes die spullen mee de bergen in dragen naar hoger gelegen dorpjes, veel spelende kinderen; veel kinderen hebben vliegers waarmee ze proberen te vliegeren, wat een prachtig gezicht is. We lopen veel door dorpjes waardoor je ook een kijkje neemt in het dagelijks leven van de Nepalezen die in de bergen wonen. Ik vind dit heel bijzonder, en de eenvoud waarin de mensen leven trekt me, ze wonen zo afgelegen van alles, ik vind het bijzonder om zo door de dorpjes te lopen. In Jagat hebben we s’avonds ons eerste muziekale optreden verzorgd door de dragers. Er word gedanst en op een gegeven moment ga ik ook lekker mee dansen. Het is zo leuk dat ze muziek instrumenten hebben meegenomen! Van de weinige spullen die de dragers zelf mee hebben, hebben we muziekinstrumenten mee, het maakt sfeer en gezelligheid en de Nepalese liedjes zijn erg swingend.. daar kunnen wij houterige Nederlanders nog wat van leren!
Daarna door naar Chamé ( 5 uur gelopen naar 2710m), Lower Pisang (5 + 1 uur gelopen naar 3270m) en Manang (in totaal 8 uur gelopen)
Deze wandeldagen zijn ook weer prachtig. We komen steeds hoger en het landschap verandert dan ook steeds. Elk stuk heeft wel iets, maar ik vind dit landschap wat steeds ruiger en rotsachtige word echt geweldig. Daarnaast komen de witte toppen van de Annapurna gebergte steeds dichterbij en steeds beter in zicht, magisch!
We klimmen deze dagen veel, de paadjes zijn rotsachtig en ruig en je moet goed opletten waar je loopt. Onderweg gaan we over prachtige hangbruggen en we passeren de eerste gebedsvlaggetjes. Ik word er soms ontroerd van als ik besef dat ik hier ook echt loop! Dat het toch allemaal gelukt is en dat het lopen heel erg goed gaat en ik weinig tot geen last heb van mijn gewrichten, ik voel me echt gezegend!
Vanaf Lower Pisang hadden we smiddags een wandeling naar Higer Pisang. Dit was een van de mooiste momenten, we kwamen bij een Stupa en er ging net een dienst beginnen. Ik wilde in Nepal vooral ook een stukje van het Boedisme zien, maar ik had niet durven denken dat ik echt een dienst zou bijwonen.. De monniken kwamen bijeen en begonnen te zingen en muziek te maken. Ik vond het echt overweldigend. De hele setting was zo ontzettend bijzonder, als je naar buiten keek door de deuropening zag je prachtige bergen met witte toppen, en ik zat tegenover monniken die vol toewijding zongen en muziek maakten. Na de dienst ben ik nog een hele tijd ontroerd en stilletjes blijven zitten en kreeg ik hot lemon tea van een monnik en heb ik even met hem gepraat.. ik vond het echt een geweldig mooie ervaring die me altijd bij zal blijven.
De tocht naar Manang was ook weer adembenemend mooi, het landschap steeds ruiger en onze eerste kennismaking met yaks! Een soort langharige ossen.. in Nepal hebben ze veel producten van yaks, ze maken yak kaas en gebruiken de vacht om sjaals en kleding van te maken. Ik heb een yak sjaal gekocht voor de dagen in de hoge bergen, heerlijk warm.
In Manang slapen we 2 nachten, zo kunnen we wennen aan de hoogte. De middag na aankomst gaan we om te acclimatiseren een aantal 100 meter naar boven de berg op. De volgende dag gaan we aan de andere kant omhoog, langs een gletsjer. Het uitzicht daarboven was adembenemend! Zoveel vlaggetjes en zoveel witte toppen, en een mooi uitzicht over Manang zelf. Ik vind dit een van de mooiste tochten! Die middag zijn we vrij en neem ik even de tijd om ergens op een berg wat na te denken en te genieten van het feit dat ik hier ben. Gewoon even stilzitten en zijn waar ik ben.. dat is voldoende
Savonds ben ik helaas een beetje ziek, dus ik ga vroeg slapen. Zo en zo slapen we elke avond vroeg, moe en voldaan van de mooie dag. En elke ochtend staan we ook vroeg op, meestal zo rond 6.30 uur. We leven eigenlijk mee met het ritme van de zonsopkomst en zonsondergang.. heel prettig!
Yak karka (5 + 2 uur gelopen 4000m) Thorung Pedi (4 uur gelopen naar 4450m: hoogste slaapplek)
Deze dagen zijn het echte werk.. we komen hoger en hoger en ik merk dat er steeds minder zuurstof in de lucht zit, dat de lucht ijler en kouder word en dat de groep en de gidsen serieuzer zijn. Dit is niet zomaar een tocht, we gaan hoog en dus moeten we op onszelf en op elkaar letten. Tot nu toe heb ik gelukkig nog geen last van de hoogte, buiten af en toe wat happen naar zuurstof tijdens het klimmen heb ik nergens last van.
We zijn inmiddels ruim boven de bomengrens en alles is kaal en rotsachtig. Dat is voor wildplassen wel een beetje een probleem want geen bosjes en bomen meer! Maar verder is het prachtig! De afritsbroek komt nu heel goed van pas, smorgens lekker een lange broek en als het even kan nog een stukje proberen met korte broek. Maar de dag naar Thorung pedi toch maar gewoon in lange broek gelopen en een jas aan, want het is toch wel echt koud, ook overdag. Het is wel nog steeds zonnig, tot nu toe hebben we alle dagen volop zon, wat een mazzel!!
Ik ben trouwens ontzettend blij met mijn ‘mountain equipment’. Ik heb behoorlijk geïnvesteerd van te voren in outdoor kleding, spullen en een goede slaapzak. Nou ik heb er tijdens deze dagen al zoveel plezier van! De slaapzak is heerlijk warm en de kleren zijn erg prettig, ze voldoen precies aan de eisen van de tochten door de bergen. Zeker ook de wandelstokken en de waterzak in mijn rugzak zijn super fijn en wat ben ik blij dat ik die toch gekocht heb!
Als we aankomen in Thorung Pedi vind ik het allemaal best wel spannend worden hoor. Je merkt aan alles dat we echt ver weg van de bewoonde wereld zitten en dat iedereen het wel wat spannend vind. We zitten nu toch erg hoog en er is niks om ons heen dan rotsen en een aantal lodges. Het is hier ook echt heel erg koud, ik heb bijna al mijn kleren die ik mee heb aan en ik besluit savonds lekker in mijn wollen onderkleding die ik de volgende dag op de pas ook aan wil mijn slaapzak in te kruipen, zodat ik de volgende dag al warm op kan staan en me niet hoef te verkleden. Het is best even zoeken hoe je alles het handigst aan kunt pakken kwa kleding en materiaal.. Heidy en ik doen dit beiden voor het eerst maar samen hebben we goede ideeën over hoe we ons wapenen tegen de kou en hoe we het handigst kunnen inpakken enzo.
Savonds zitten we in de hut en eten we Dhal Bat. Dit eten we eigenlijk elke dag, rijst met linzensoep en curry. Ik vind het heerlijk! Het fijne is dat je steeds extra curry en dhal kan bijvragen en dus altijd genoeg kunt eten, en lekker extra groenten kan eten als je wilt J
We eten vroeg want de volgende dag is de grote dag.. dan kruisen we de Thorung-la pas. Dit is de spannendste dag van de hele tocht eigenlijk, omdat we zo hoog gaan, omdat het er koud is, en omdat het een lange tocht is en lang duurt voordat je aan de andere kant van de pas beneden in het eerstvolgende dorp (Muktinath) bent.
De gids Madhu verteld hoe die dag zal gaan en hoe laat we worden verwacht voor het ontbijt. 3.15 moeten we ingepakt en wel ontbijten. Heidy en ik zetten om 2.30 uur onze wekker zodat we kunnen inpakken en ons klaar kunnen maken.
Het is koud en we duiken snel ons bed in, beiden best vol spanning voor de volgende dag!
De dag dat we thorung-la pas oversteken en in de sneeuwstorm terecht komen;
Waarschijnlijk hebben jullie het in het nieuws gehoord, Pauw gezien of de Volkskrant gelezen.. deze dag werd volkomen onverwacht een hele heftige dag voor iedereen die hoog in de bergen was vandaag. Iedereen werd verrast door een sneeuwstorm, als gevolg van een cycloon in India. Sneeuw komt normaal gesproken niet voor in oktober op deze hoogte, of in zeer geringe mate.. maar vandaag was alles anders..
Snachts weinig geslapen van de spanning, en ook nog in de kou naar de wc.. gelukkig had ik al mijn wollen termo kleding aan. Om half 3 snachts stonden we op, en deden we al onze kleding aan, pakten onze tas in en maakten ons klaar voor vertrek voor de spannendste dag. Het was echt ijskoud buiten, en iedereen was zenuwachtig tijdens het ontbijt. In het donker gingen we op pad, hoofdlampjes op en zo’n beetje alle kleren aan die ik mee had. het sneeuwde een beetje en dat maakte het in eerste instantie extra bijzonder, zo in een rijtje de berg op in het donker in de sneeuw..
Naarmate de uren klimmen omhoog verstreken kreeg ik het steeds moeilijker. Mijn handen werden steeds kouder omdat mijn handschoenen bevroren, die koude handen deden steeds meer pijn. Ik besloot mijn handen als vuistjes bij elkaar te houden in mijn handschoenen, en mijn stokken dan maar te laten bungelen, die kon ik zo niet vasthouden. Toen ik zeer weinig energie had na al dat klimmen heb ik nog onder aandringen van anderen mijn snicker opgegeten, dat hielp wel weer even. De sneeuw en wind werden heviger en heviger, en ik ging me toch wel wat zorgen maken, hoe lang zou het nog klimmen naar boven zijn? Ik dwong mezelf door te lopen, aan warme dingen te denken want ik had het inmiddels echt heel koud ondanks het klimmen omhoog. Op een gegeven moment ging het niet meer, ik voelde mezelf wegzakken. Gelukkig waren we met zijn allen, en waren Heidy en de gidsen er en zij hielpen mij weer overeind. Na nog een stukje vallen en opstaan werd er een paard geregeld en heb ik daar nog even op gezeten, dat was eigenlijk nog erger, ik kon me niet vasthouden en de kou doorgronde alles. Ik had gelukkig een isolatie deken mee genomen die enigszins wat wind tegenhield.. Eindelijk boven nam de paniek toe.. want de kou en wind sneden door alles heen, er was alleen witte mist, wind, en heel veel mensen..
Er was 1 klein hutje bovenop en daar kon ik met behulp van Heidy en de gidsen een klein beetje opwarmen en bijkomen. Daarna moesten we echt door, terug de sneeuwstorm in.. Ik kon niet op mijn benen staan en voelden mijn voeten niet, en dus was ik behoorlijk in paniek in mijn hoofd.. hoe moest ik dan naar beneden lopen? Ram zou mij dragen.. een stukje zat ik op zijn rug, door de sneeuwstorm heen.. maar we vielen steeds in de dikke sneeuw en het ging zo moeizaam dat de moed me nog meer in mijn schoenen zonk. Ik stelde voor dat ik toch ging proberen om te lopen.. mijn armen om hem heen, zo probeerde ik naar beneden te lopen. Vooral dat eerste stuk was wel angstig, ik voelde mezelf zo zwak op dat moment en het was zo ontzettend koud, ik wist niet of ik nog wel naar beneden zou komen. Juist dan ook doorgaan, en door de lieve mensen om mij heen en door Ram die mij vast hield werd ik letterlijk en figuurlijk op dat stuk gedragen. Ik had er gelukkig geen idee van hoe lang het nog lopen was de berg af in de storm.. het duurde uren en uren zou uiteindelijk blijken.. ongeveer 7 uur lang zijn we zo naar beneden geploeterd. Onderweg hebben we mensen gezien die opgaven en zijn gaan zitten, moeilijk om ze niet mee te krijgen..
Na deze bizarre barre tocht kwamen we rond 17 uur smiddags eindelijk in Muktinath aan, zon 1000m lager. Daar alle natte kleren uitgedaan en in bed gekropen, totaal uitgeput
Savonds wel nog even uit bed gekomen weer en met de hele groep rond een kachel eten gedeeld.. toen besefte ik pas dat ik al die tijd niets had gegeten en gedronken. Het was fijn maar ook raar zo met zijn allen weer bij elkaar, dankbaar dat we compleet waren!
Van Muktinath via Jomsom naar Ghasa (2010m)
De zon schijnt smorgens weer.. zo bizar.. wonder boven wonder is onze hele groep van 30 personen compleet en vrijwel ongedeerd. 1 drager was achtergebleven op de berg maar Ram heeft hem smiddags nog gevonden, hij was gaan zitten en had zich in een slaapzak gewikkeld. In Muktinath heerst er een akelige sfeer, we horen akelige verhalen over andere groepen/ toeristen/ en dragers die zijn achtergebleven of overleden op de berg.
Wij zijn er allemaal van aangeslagen, en iedereen is de hele dag op zijn eigen manier bezig met het besef wat er de dag ervoor is gebeurd. We gaan met een Jeep naar Jomsom (hier zien we helicopters af en aan vliegen met lichamen van de berg) en dan met een bus naar chame, een heel stuk lager, het is ook meteen weer een stuk warmer.
Hier eten we savonds met de hele groep en we kunnen even douchen en bijkomen. Savonds ben ik emotioneel en begint alles een beetje door te dringen.
Dag 12, 1e loopdag na de sneeuwstorm, naar Tatopani (1190m)
Vandaag gaan we weer verder met de tocht te voet.. het klinkt misschien gek, maar het voelde goed om weer verder te gaan en om weer te gaan lopen. Het was wel een beetje onwennig, vooral omdat we onderweg goed de sporen zagen van die ene dag, overal was enorm veel water op de weg, en de rivier was veranderd in een kolkende bruine massa.
Tatopani betekent warm water, en die avond gaan we naar de natuurlijke hotspring.
Van Tatopani (1190m) naar Sikha (2100) naar Gorepani en Poonhill (3210m) naar het eindpunt van de trektocht Birethani (1025m)
Je ziet het aan de hoogtemeters, de dagen erop lopen we stiekem toch weer omhoog met af en toe heuse trappen in de route!
In sikha komen we smiddags vroeg al aan en kunnen eindelijk alle natte kleren gedroogt worden in de zon! Die avond krijgen we kookles van de gids en hebben we een feestavond met muziek, dans en kampvuur.. feest omdat we het overleefd hebben en onze reis kunnen voortzetten!
In Gorepani is het wat regenachtig voor het eerst, maar daardoor zien we bergen er wel spectaculair mooi uit. Hier word ik gebeld door de Volkskrant.. inmiddels dringt het nieuws over de sneeuwstorm ook in Europa en in NL door..
Snachts gaan we vanuit Gorepani naar Poonhill, een bekende plek voor kleine trektochten in Nepal. We lopen in het donker met hoofdlampje in 1,5 uur alle trappen op, om te wachten op zonsopgang. Het uitzicht is adembenemend mooi! Vanaf hier zie je alle toppen van het Annapurna gebied!
We ontbijten weer beneden in Gorepani en dan vervolgen we onze tocht helemaal naar beneden naar het eindpunt.. vandaag gaan we dus 2000m dalen! Heftig! Heel veel trappen en super veel concentratie de hele weg om niet een misstap te doen naar beneden..
Ik neem onderweg naar beneden afscheid van de mooie bergen..
Pokhara:
Als we na een lange en warme laatste loopdag beneden zijn nemen we de bus naar Pokhara. Savonds gaan we met de hele groep uit eten en nemen we afscheid van de dragers en van Ram.. dat is wel even heel gek.. we zijn een hechte groep geworden.. maar natuurlijk is het fijn dat ook zij naar hun familie kunnen en hun welverdiende fooi in ontvangst kunnen nemen!
We zijn nog 2 dagen vrij in Pokhara.. heerlijke dagen! Ik ga paragliden, iets wat ik altijd al had willen doen en waar kan dat beter dan hier bij de Himalaya!
Ik ga een middag alleen op pad en met een aantal meiden met het lokale vervoer naar het lokale winkelgebied, zonder de toeristen.. Erg veel lol gehad in die bus!
Ik ga mee met de tour naar 2 vluchtelingenkampen met vluchtelingen vanuit Tibet, erg indrukwekkend..
In Pokhara zien we ook de krantenartiekelen over de sneeuwstorm, pas dan komt al het nieuws en lokale nieuws bij ons aan..
Afscheid
In Kathamndu nemen we afscheid van Madhu, onze gids, die ons zelfs nog tot op het vliegveld uit zwaait.. en van een aantal groepsleden die een andere vlucht hebben..
Gek om na zo’n mooie en indrukwekkende reis uit elkaar te gaan!
Na een lange vlucht met veel vertraging kom ik uiteindelijk een dag later dan gepland aan terug in NL.. Wat had ik ernaar uitgezien mijn ouders en familie in de armen te kunnen vliegen! Al die tijd in Nepal heb ik ze niet gesproken, alleen een smsje kunnen sturen, en dat was toch wel heftig af en toe zo na die ene bewuste dag… maar nu stonden ze daar op Schiphol!
Toen ik thuis kwam werd ik echt overweldigd door alle kaartjes, bloemen, berichtjes, mailtjes en medeleven en betrokkenheid van iedereen.. zo hartverwarmend! Dank jullie wel daarvoor!
Het was een prachtige reis, met een heftige ervaring middenin.. Maar ik heb er ondanks die ervaring echt enorm van de reis genoten, ik was echt in mijn element in die bergen en in de cultuur van Nepal!!
Ik ben enorm dankbaar dat ik nog leef, en afgelopen maanden ben ik bezig geweest met hoe ik mijn leven wil inrichten en wat ik wil gaan doen. Dat is heus niet allemaal zo makkelijk en duidelijk, nog steeds niet, maar 1 ding weet ik in ieder geval zeker; ik hoop dat ik nog veel van de wereld mag zien en leren en dat ik dat door mag geven aan anderen!
Heel veel liefs, Nienke
-
12 Januari 2015 - 21:41
Birgitta:
Wat een mooi ontroerend verslag weer. Heerlijk te lezen hoe je overal bij stilstaat. Hoe je alles beleefd. Maar nog zovele malen fijner dat je gezond en wel weer plannen aan het maken bent! -
13 Januari 2015 - 17:26
Marijke:
Oeps....dat is een heel lang verhaal. Ga het zeker nog lezen maar nu even niet. Ik moet worteltjestaart maken namelijk voor mijn lieve nicht. ;-) -
13 Januari 2015 - 21:47
Jantieneke:
Mooi Nien, bedankt dat je dit wilt delen!
-
13 Januari 2015 - 22:33
PeterM:
Mooi beschreven Nienke, wat een pracht ervaring. Gelukkig gezond plannen maken voor Tibet! -
01 Maart 2015 - 23:37
Kitty:
Hallo Nienke
Wat een indrukwekkend reisverslag. Vooral je beschreven ervaring bij de Stupa met de theedrinkende Monnik vond ik interessant. Ik ben op je bericht gestoten omdat ik aan een schoolvriendin moest denken bij het lezen van jouw achternaam. Ik zie dat je tante(?) dezelfde voornaam heeft als mijn schoolvriendin. Als het zo is dat zij als lijfspreuk vroeger had: "...zeg maar niets, ik ben er niet.." en erg van honden houdt dan kan het zijn dat ze het is.. Ik zou het erg leuk vinden haar te vinden. Ik weet het is misschien een beetje vreemd met deze motivation op jouw bericht te reageren. Maar ik waag het maar…:-) Als Marijke zich kan herinneren aan een kitty pelt uit de Leuvenstraat Haarlem, kun je haar dan mijn e-mailadresse verder geven? Vriendelijk bedankt en fijn dat je weer veilig op Schiphol landen mocht. lieve groetjes Kitty Pelt (zwitserland) -
04 Maart 2015 - 14:16
Nienke:
Hoi Kitty,
Ik heb mijn tante Marijke gevraagd of ze je kent en dat is inderdaad zo! Ze wil ook graag in contact komen met jou maar ik kon jouw emailadres niet vinden..
Dus bij deze die van haar; mecschneider@planet.nl
Ik hoop dat je dit berichtje leest en contact met haar kunt opnemen!
Groetjes, Nienke Miezenbeek -
04 Maart 2015 - 22:26
Kitty:
Hallo Nienke
Heel hartelijk bedankt! Gelijk geschreven..:-)
groetjes Kitty
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley